| ชีวิตแห่งข่าวประเสริฐ (มก. 1:1-8) |  |  |  |
สรุปคำเทศนา ( มก. 1.1-8 )
เรื่อง "ชีวิตแห่งข่าวประเสริฐ"
คำนำ จากชีวิตของ "ยอห์น ผู้ให้บัพติสมาพระเยซูคริสต์ " เป็นจุดเริ่มต้นของข่าวประเสริฐเรื่องพระเยซูคริสต์ ชีวิตของท่านยอห์นเป็นเช่นไร จึงเป็นชีวิตแห่งข่าวประเสริฐ
1) คือ ชีวิตใหม่ (1)
"ข่าวประเสริฐเรื่องพระเยซูคริสต์....เริ่มต้นตรงนี้..."
เริ่มต้นจากการทรงเรียกของพระเจ้าที่มาถึงชีวิตของท่านยอห์นฉันใด ข่าวประเสริฐเรื่องพระเยซูคริสต์ก็เริ่มต้นจากชีวิตของเราฉันนั้น คือเมื่อเรารับชีวิตใหม่ในพระคริสต์ นั่นก็คือจุดเริ่มต้นของข่าวประเสริฐที่แท้จริง ชีวิตใหม่ของเรา คือ ใบปลิว คือ ข่าวดี คือ ตัวอักษรแห่งชีวิต (2 คร.3.3) ไม่ใช่การถือศาสนาคริสต์ แต่เป็นคนใหม่ในพระคริสต์ จนผู้คนเห็นและสัมผัสได้ว่าเบื้องหลังชีวิตใหม่ของเรานั้นมีพระคริสต์อยู่เบื้องหลังแน่ๆ สิ่งนี้เป็นข่าวดีจริงๆ สำหรับตนรอบๆ ข้างเรา แม้ชีวิตเก่าเราอาจจะเป็นข่าวไม่ค่อยจะดี หรือหาข่าวดีจากชีวิตเราไม่ค่อยจะได้ หรืออาจเป็นข่าวร้ายเมื่อคนอื่นได้ยิน แต่โดยพระคุณ วันนี้ได้เริ่มต้นใหม่แล้ว ชีวิตของเรากลายเป็นข่าวดีแล้ว และนี้เองที่เป็นข่าวประเสริฐ เช่น ชีวิตของ อ.เปาโล (1 ทธ.1.15-16)
2) คือ ชีวิตที่ยอมให้พระเจ้าใช้ ( 2-3 )
เมิ่อพระเจ้าทรงเรียกยอห์น ท่านยอมให้พระเจ้าใช้ชีวิตของท่าน ดังนั้นการมีชีวิตใหม่ แต่ถ้ายังใช้ชีวิตแบบเก่า ...ยังให้โลกใช้... ให้ตัวเองใช้ ....ไม่ได้ให้พระเจ้าใช้ชีวิตใหม่ของเราอย่างเต็มที่นั้น วิถีชีวิตแบบนั้น "ไม่ใช่คนที่มีชีวิตอยู่เพื่อข่าวประเสริฐ .... ไม่ใช่ชีวิตแห่งข่าวประเสริฐ" ซึ่งอ. เปาโล เตือนเราใน (2 คร.5.15 )
2.1) พระเจ้าใช้เราได้ แม้เราจะอยู่ในถิ่นทุรกันดาร ( 3 ก )
"เสียงผู้ร้องในถิ่นทุรกันดาร..."
แม้ท่านยอห์นจะอยู่ในถิ่นทุรกันดารแต่ท่านก็รับใช้พระเจ้า ชีวิตเราเช่นกันอาจจะกำลังอยู่ในถิ่นทุรกันดารแห่งชีวิต กำลังเผชิญปัญหา อาจจะกำลังลำบาก เป็นชีวิตที่ทุลักทุเล แต่เราจะไม่ให้สิ่งเหล่านั้นเป็นอุปสรรคในการรับ เช่น อิสยาห์ บอกว่า"ในปีที่กษัตริย์อุสซียาห์สิ้นพระชนม์ ข้าพเจ้าเห็นองค์พระผู้เป็นเจ้า..." ในเวลาที่กำลังทุกข์ยากประเทศขาดผู้นำ แต่เวลานั้นพระเจ้าได้เข้าสัมผัสและทรงเรียกอิสยาห์ ถามท่านว่า "เราจะใช้ผู้ใดไป และผู้ใดจะไปแทนเรา แล้วข้าพเจ้าทูลว่า ข้าพระองค์นี่พระเจ้าข้า ขอทรงใช้ข้าพระองค์ไปเถิด" (อสย.6.1,8) มีตัวอย่างของคนที่ยอมให้พระเจ้าใช้ แม้กำลังอยู่ในความทุรกันดารแห่งชีวิต เช่น
-ทรงเรียก ซีโมน -อันดรู ขณะกำลังสาละวนกับการหาเลี้ยงชีพปากท้องตนเอง / หาปลา (มก.1.16-20)
-ทรงเรียกเซาโล ขณะกำลังหน้ามืดตามัวกับอุดมการณ์ผิดๆ ออกตามล่าข่มเหงคริสเตียน (กจ.9.1-3)
-ทรงเรียกเลวี ขณะนั่งที่ด่านภาษี กำลังสนุกกับการโกง หาเงิน คอรับชั่น (มธ.9.9)
2.2) พระเจ้าใช้ ให้ทำงานยิ่งใหญ่ ( 3ข )
"..จงเตรียมมรรคาแห่งพระเจ้า จงกระทำทางของพระองค์ให้ตรงไป"
ไม่มีงานไหนที่สำคัญยิ่งเท่ากับได้รับใช้พระเจ้า แม้มีงานสำคัญต่างๆ มากมายในชีวิตของเราแต่คนที่แตกต่างกัน แต่เมื่อเราได้มีส่วนรับใช้พระเจ้านั้น เราได้ทำงานที่ทรงคุณค่าและยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ คือ การเตรียมทางให้พระเจ้าเข้ามาสู่ชีวิตผู้คน เป็นงานที่ทรงคุณค่า ได้ช่วยชีวิตผู้คน ได้แนะนำ ได้พาผู้คนมากมายมารู้จักกับพระเจ้า(วว.7.9) โดยเฉพาะการมีส่วนรับใช้พระเจ้าในคริสตจักร เพราะงานสร้างคริสตจักรเป็นงานยิ่งใหญ่ เป็นกิจการยิ่งใหญ่ที่พระเยซูคริสต์มอบหมายให้เราทุกคนทำ (ยน.14.12, มธ.16.18-19)
3) คือ ชีวิตที่ช่วยผู้อื่น ( 4 - 8 )
3.1) ช่วยด้วยการประกาศข่าวประเสริฐ (4)
"...ท่านได้ประกาศให้กลับใจเสียใหม่ และรับบัพติสมา เพื่อพระเจ้าจะทรงยกความผิดบาปเสีย"
ยอห์น ได้ประกาศข่าวประเสริฐ การประกาศข่าวประเสริฐแห่งความรอด การช่วยคนให้รอดนั้นเป็นการช่วยเหลือที่เป็นกุศลใหญ่หลวงที่สุด ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่เท่าการได้ช่วยชีวิตคน ได้บอกทางรอด ทางออกให้แก่คน ช่วยคนให้รอดตาย ได้แนะนำคนที่กำลังหลงทางให้กลับมาสู่ทางที่ถูกต้องในชีวิต (ยน.14.6) และการประกาศข่าวประเสริฐ คือ การช่วยคนที่ง่ายที่สุด คือ ใช้ปากของเราพูดออกไป ( รม.10.14 , 17 ; กจ.1.8 )
3.2) ช่วยด้วยแบบอย่างชีวิต (5-6)
"คนทั่วแคว้น....พากันออกไปหายอห์น....ยอห์นแต่งกายด้วยผ้าขนอูฐ และใช้หนังสัตว์คาดเอว รับประทานจักจั่นและน้ำผึ้งป่า"
ผู้คนมากมายออกมารับเชื่อเพราะคำพูดและชีวิตของยอห์น แบบอย่างชีวิตของยอห์นมีพลังเรียกคนออกมา เรารู้ดีว่า "แบบอย่างชีวิตมีน้ำหนักมากกว่าคำพูด" แต่ที่ต้องพิจารณาให้สมดุลย์ คือ รูปแบบชีวิต หรือ style ชีวิตของยอห์น ที่ดูน่าศรัทธา อยู่ในถิ่นทุรกันดาร ประกาศข่าวประเสริฐ ต่างกายด้วยผ้าขนอูฐ คาดเอวด้วยหนังสัตย์ รับประทานน้ำผึ้งป่าและจักจั่นนั้น อาจดูเหมือนรูปแบบของนักบวช คนเคร่งศาสนาในปัจจุบันที่ดูภายนอกน่าเลื่อมใส เป็นแรงจูงใจผู้คนให้เปิดใจออกมาหายอห์น แต่ไม่ใช่ความหมายที่จะต้องให้เราเลียนแบบเช่นนั้น "ไม่ใช่ให้เราทำตัวให้น่าเคารพนับถือที่ภายนอก เป็นคล้ายนักบวช สวมชุดขาว น่าศรัทธา" แต่หมายถึง "ให้เราใช้มุมใดของชีวิตเราที่โดดเด่น ที่สามารถเป็รเกลือแสงสว่าง เพื่อนำคนมารู้จักพระเจ้า"
"เด่นมุมไหน ใช้มุมนั้น พาคนมารู้จัก พระเจ้า" เพราะสไตล์ชีวิตแต่ละคนเด่นไม่เหมือนกัน ให้เราใช้จุดเด่นในชีวิตของเราในการช่วยผู้อื่นให้ได้รู้จักพระเจ้า เช่น อ.เปาโล (1ตน.9.22) ให้เราเป็นตัวเราเอง พระเจ้าใช้เราทุกคนได้! ไม่ต้องเลียนแบบใคร! พระเจ้าไม่ได้ใช้คนแบบไหนแบบดียว พระองค์ทรงใช้คนทุกแบบ เพื่อให้เป็นแบบต่อคนในแต่ละแบบที่จะพบพระเจ้าได้ (ฟป.3.17, 1ทธ.4.12)
3.3) ช่วยด้วยการให้เขาได้สัมผัสพระเจ้าจริงๆ (7-8)
ก) สัมผัสพระเจ้า ไม่ใช่มนุษย์ ( 7 )
"...ภายหลังเราจะมีพระองค์ผู้หนึ่งเสด็จมา ท่านมีอิทธิฤทธิ์ยิ่งกว่าเราอีก.....ซึ่งเราไม่คู่ควร..."
ยอห์นถ่อมตัวลงตระหนักถึงอันตรายในเวลาที่มีมวลชนติดตามท่าน ท่านกลัวแรงจูงใจผู้คนจะผิด ท่านปราถนาให้ผู้คนสัมผัสพระเจ้า ไม่ใช้สัมผัสคน ท่านปราถนาให้มวลชนศรัทธาบูชาพระเจ้า ไม่ใช่ศรัทธาบูชาคน ถ้าเราช่วยคนแบบไม่ระวัง ความหยิ่ง ความหลงจะเข้ามา และสุดท้ายการช่วยของเราอาจถูกพลิกกลับกลายเป็นความไม่ถูกต้อง และเปิดช่องให้ศตรู คือ มาร เข้าโจมตีการงานของพระเจ้าได้ เช่น (วว.22.9)
จ) สัมผัสพระเจ้า ไม่ใช่พิธีกรรม (8)
"เราให้เจ้าทั้งหลายรับบัพติสมาด้วยน้ำ แต่พระองค์นั้นจะให้เจ้าทั้งหลายรับบัพติสมาด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์"
การให้ผู้เชื่อได้รับบัพติสมาด้วยน้ำเป็นพิธีที่เป็นสัญลักษณ์ที่พระคริสต์สั่งให่เราทำ (มธ.28.19-20) แต่การ"ได้รับบัพติสมาด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์" เป็นประสบการณ์ที่จะสัมผัสพระเจ้าด้วยตัวตนของผู้เชื่อแต่ละคน เป็นประสบการณ์แห่งฤทธิ์เดชที่มาจากเบื้องบน เป็นไฟแห่งพระวิญญาณที่จะเข้ามาสัมผัสในใจ ซึ่งเราต้องเข้าไปใช้เวลาแสวงหาและรอคอยรับประสบการณ์นี้ด้วยตัวเอง "จนกว่า" จะได้สัมผัสพระเจ้า (ลก.24.49, กจ.2.1-4, 17-18) เป็นประสบการณ์ที่อธิบายได้ไม่ครบถ้วน เพราะใครขอ ใครหา ใครเคาะ คนนั้นก็ได้ ก็พบ ก็เปิดออก (มธ.7.7) สิ่งนี้เป็นความจริง มิใช่อารมณ์ภายนอก คนที่มีประสบการณ์เท่านั้นจะพบความจริงทั้งมวล (ยน.16.13) และเมื่อนั้น เมื่อได้บัพติสมาด้วยพระวิญญาณแล้ว เราจะมีพลังฤทธิ์เดชภายในชีวิตที่เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เราอุทิศชีวิตเพื่อข่าวประเสริฐ ( กจ.1.8 )
|
จงออกไปประกาศข่าวประเสริฐ
 หลายปีที่ผ่านมา มีผู้รับใช้พระเจ้าคนหนึ่งได้เดินทางไปพร้อมกับภรรยาและลูกชายคนเดียวของเขา อายุ 8 ขวบ ในขณะที่เขากำลังขับรถผ่านเนินเขาแห่งหนึ่งในชนบท มีรถอีกคันหนึ่งได้แซงรถของเขาไปด้วยความเร็วสูง เมื่อขับรถข้ามเนินเขานั้น เขาได้เห็นรถคันที่แซงขึ้นไปนั้น ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่รถคันนั้นเสียหลัก เปลี่ยนทิศทาง พุ่งข้ามไปเส้นทางตรงข้าม แล้วเกิดชนกับรถที่แล่นสวนมา ในทันใดนั้น รถทั้งสองคันก็พังเป็นชิ้นๆ และคนที่นั่งในรถทั้งสองคันนั้นเสียชีวิตทันที แล้วเต็มบนเส้นทางนั้น ลูกชายคนเล็กได้เห็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เขาหน้าซีด ไม่ได้พูดอะไร แม้แต่คำเดียว ในช่วงเวลาเดินทางไปถึงจุดหมาย ไม่มีใครพูดเลย เมื่อครอบครัวนี้ไปถึงจุดหมาย พ่อกับแม่รู้สึกวิตกกังวล เพราะลูกกลัวมาก พ่อแม่พยายามให้ความรู้สึกนั้นลดลงไปและให้ลูกเข้าไปนอน เวลาผ่านไปถึงสี่ทุ่ม ห้าทุ่ม และเที่ยงคืน แต่ลูกยังนอนไม่หลับ พ่อก็เดินไปหาลูกและพยายามทำให้ความรู้สึกของลูกกลับปกติและพูดว่า “ลูก ถึงเวลาที่จะเข้านอนแล้วนะ” พอได้ยินเช่นนี้จากพ่อ ลูกชายก็ควบคุมอารมณ์และน้ำตาไม่อยู่ พูดกับพ่อว่า “คุณพ่อครับ มีผู้คนกำลังตายไป เราจะนอนหลับได้อย่างไร” นี่เป็นหัวใจสำคัญแห่งการประกาศข่าวประเสริฐ คนเป็นอันมากกำลังตายไป เราจะนอนหลับได้หรือ...
พระวจนะของพระเจ้าสำหรับวันนี้ เป็นคำบัญชาครั้งสุดท้ายของพระเยซู จึงเรียกว่า พระมหาบัญชาของพระเยซูคริสต์ มาระโกได้บันทึกคำบัญชาครั้งสุดท้ายของพระองค์ไว้ว่า “เจ้า ทั้งหลายจงออกไปทั่วโลก ประกาศข่าวประเสริฐแก่มนุษย์ทุกคน ผู้ใดเชื่อและรับบัพติศมาแล้วผู้นั้นจะรอด แต่ผู้ใดไม่เชื่อจะต้องปรับโทษ” นี่เป็นคำบัญชาที่ คริสเตียนทุกคนต้องเชื่อฟัง ไม่มีทางเลือก ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ทำได้ก็ดี ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ทำไมเป็นอย่างนั้น
1. พระเยซูเสด็จเข้ามาในโลกเพื่อจะประกาศข่าวประเสริฐ
ในวันหนึ่ง พระองค์ได้เสด็จเข้าไปในธรรมศาลา ทรงสั่งสอน และทรงรักษาชายคนหนึ่งที่มีผีโสโครกเข้าสิง เมื่อออกจากธรรมศาลาแล้วเข้าไปในเรือนของเปโตรและรักษาแม่ยายของเปโตร ใน วันเดียวกัน เมื่อดวงอาทิตย์ตกแล้ว คนทั้งหลายได้พาบรรดาคนเจ็บป่วยและคนที่มีผีเข้าสิงมาหาพระองค์ พระองค์ก็ทรงรักษาคนเป็นอันมากและทรงขับไล่ผีออกเสียหลายๆผี วันรุ่งขึ้น เมื่อยังมืดอยู่ พระเยซูทรงลุกขึ้นเสด็จออกไปยังที่เปลี่ยว เพื่อจะอธิษฐานที่นั่น สาวกของพระองค์ก็ตามหาพระองค์ “เมื่อพบแล้วเขาจึงทูลว่า คนทั้งปวงแสวงหาพระองค์ พระองค์ตรัสแก่เขาว่า ให้เราทั้งหลายไปในตำบลบ้านใกล้ เคียง เพื่อเราจะได้ประกาศที่นั่นด้วย ที่เรามาก็เพื่อการนั้นเอง พระองค์ได้เสด็จไปประกาศในธรรมศาลาของเขาทั่วแคว้นกาลิลี” (มาระโก 1.38-39) พระเยซูได้ทรงเริ่มพระราชกิจของพระองค์ด้วยการประกาศข่าวประเสริฐของพระเจ้า (มก.1.14) พระเยซูไม่ได้ประกาศในที่ใดที่หนึ่งเฉพาะ พระองค์ได้เสด็จไปประกาศในธรรมศาลาของเขาทั่วแคว้นกาลิลี ในสมัยนั้นมีหมู่บ้านใหญ่ประมาณ 200 หมู่บ้าน ซึ่งมีคนอาศัยกว่า 15,000 คนในแคว้นกาลิลี ซึ่งมีพลเมืองทั้งหมดประมาณ 3 ล้านคน เพื่อจะประกาศกับทุกคนในแคว้นกาลิลี พระองค์ทรงอธิษฐานตลอดคืนและไม่มีช่วงเวลาที่จะพักผ่อนแม้รับประทานอาหาร
พระเยซูได้ทรงเสด็จเข้ามาในโลก เพื่อจะทำอะไร ก็เพื่อจะประกาศข่าวประเสริฐ พระเยซูตรัสว่า “เราต้องไปประกาศข่าวประเสริฐแห่งแผ่นดินของพระเจ้าแก่เมืองอื่นด้วย” (ลูกา 4.43) คำว่า “เราต้องไปประกาศ...” ได้เน้นถึงความจำเป็นและความเร่งด่วนของการประกาศข่าวประเสริฐ ไม่มีอะไรที่จำเป็นมากกว่าการประกาศ และไม่มีอะไรที่เร่งด่วนมากกว่าการประกาศ พระองค์ก็ได้ทรงประกาศข่าวประเสริฐตามพระประสงค์ของพระองค์ การประกาศเป็นพันธกิจอันหนึ่งที่พระเยซูได้ทรงกระทำ มัทธิวได้สรุปพันธกิจที่พระองค์ทรงกระทำว่า “พระ เยซูเสด็จดำเนินไปตามนครและหมู่บ้านโดยรอบ ทรงสั่งสอนในธรรมศาลาของเขา ประกาศข่าวประเสริฐแห่งแผ่นดินของพระเจ้า ทรงรักษาโรคและความป่วยไข้ทุกอย่างของพลเมืองให้หาย”(มัทธิว 9.35) พันธกิจสำคัญที่พระเยซูทรงกระทำ 3 อย่างได้แก่ 1)สั่งสอนในธรรมาศาลา 2) ประกาศข่าวประเสริฐ และ3) รักษาโรคต่างๆ
เมื่อพระเยซูประกาศข่าวประเสริฐ พระองค์ไม่ได้ทรงเลือกหน้าผู้ใดเลย พระองค์ทรงประกาศกับทุกคน ไม่ว่าเป็นผู้ใหญ่หรือเด็ก ไม่ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ไม่ว่าเป็นคนชาวประมงหรือคนเก็นภาษี ไม่ว่าเป็นคนมีฐานะสูงหรือคนต่ำต้อยก็ตาม เพราะว่าทุกคนเป็นคนหลงหาย ทำบาปและเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้า ฉะนั้นทุกคนต้องการความรอด และต้องการที่จะคืนดีกับพระเจ้า เมื่อยอห์นบัพติศมาใช้คนไปถามพระองค์ว่า “ท่านเป็นผู้ที่จะมานั้นหรือ หรือจะต้องคอยผู้อื่น” พระเยซูทรงตอบว่า “จง ไปแจ้งแก่ยอห์นตามซึ่งท่านได้เห็นและได้ยิน คือว่า คนตาบอดก็หายบอด คนง่อยเดินได้ คนโรคเรื้อนหายสะอาด คนหูหนวกได้ยิน คนตายแล้วเป็นขึ้นมา และข่าวประเสริฐก็ประกาศแก่คนอนาถา” (ลูกา 7.22)
เมื่อเราอ่านและศึกษาหมวดกิตติคุณทั้งสี่เล่ม ก็รู้ได้ว่า การประกาศข่าวประเสริฐเป็นชีวิตประจำวัน ตั้งแต่ต้นจนสิ้นพระชนม์ ในขณะที่ทรงถูกตรึงที่กางเขน พระองค์ยังประกาศกับโจรคนหนึ่งที่ได้ถูกตรึงพร้อมกับพระองค์
2. พระเยซูได้ทรงใช้สาวกของพระองค์ออกไปประกาศข่าวประเสริฐ
พระคัมภีร์บอกว่า “พระองค์จึงทรงตั้งศิษย์สิบสองคนไว้ให้อยู่กับพระองค์ เพื่อจะทรงใช้เขาไปประกาศ” (มาระโก 3.14) ต่อมา พระองค์ทรงใช้อัครทูตสิบสองคนให้ออกไปเป็นคู่ๆและสั่งพวกเขาให้ประกาศแผ่นดินของพระเจ้า พวกสาวกก็เชื่อฟัง จึงออกไปเทศนาประกาศข่าวประเสริฐให้กลับใจเสียใหม่ การอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น พวกสาวกได้ขับผีให้ออกเสียหลายผีและได้รักษาคนเจ็บป่วยหลายคนให้หายโรค เมื่อสาวกของพระองค์เชื่อฟัง การอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น การอัศจรรย์เกิดขึ้นได้ทุกครั้งเมื่อเชื่อและเชื่อฟังพระวจนะของพระเจ้า
อีกครั้ง “พระ เยซูทรงตั้งสาวกอื่นอีก 70 คนไว้และใช้เขาออกไปทีละสองคนๆ ให้ล่วงหน้าพระองค์ไปก่อน ให้เข้าไปทุกเมืองและทุกตำบลที่พระองค์จะเสด็จไปนั้น พระองค์ตรัสกับเขาว่า ... ถ้าท่านจะเข้าไปเมืองใด ... แจ้งแก่เขาว่า แผ่นดินของพระเจ้ามาใกล้ท่านทั้งหลายแล้ว...” (ลูกา 10.1-12) ภายหลัง “สาวก 70 คนนั้นกลับมาด้วยความปรีดีทูลว่า พระองค์เจ้าข้า ถึงผีทั้งหลายก็ได้อยู่ใต้บังคับของพวกข้าพระองค์โดยพระนามของพระองค์ พระองค์ตรัสกับเขาทั้งหลายว่า เราได้เห็นซาตานตกจากฟ้าเหมือนฟ้าแลบ...” (10.17-20)
3. พระเยซูได้ทรงบัญชาคริสเตียนทุกคนออกไปประกาศ
“เจ้าทั้งหลายจงออกไปทั่วโลก ประกาศข่าวประเสริฐแก่มนุษย์ทุกคน”
คริสเตียนทุกคนมีหน้าที่ มีความรับผิดชอบที่จะออกไปทั่วโลก ประกาศข่าวประเสริฐ ศิษยาภิบาลคนหนึ่งได้ถามกับอนุชนคนหนึ่งที่เพิ่งรับเชื่อพระเยซูว่า “มีกี่คนที่คุณได้นำมาหาพระเยซู” “ผมยังไม่รู้เรื่องมากเท่าไร เพราะผมเพิ่งรับเชื่อ ดังนั้นนำคนอื่นมาหาพระเยซูไม่ได้” ศิษยาภิบาลถามเขาอีกว่า “คุณคิดว่า เมื่อเทียนถูกเผาไปครึ่งหนึ่งแล้ว จึงจะส่องแสงสว่างหรือ” “ไม่ใช่ ในทันทีที่จุดเทียนก็ส่องสว่างแล้ว” อนุชนคนนั้นเข้าใจว่า ศิษยาภิบาลกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เขาจึงเริ่มนำคนอื่นมาหาพระเยซู คริสเตียน ทุกคนแม้คนที่เชื่อใหม่ก็ประกาศได้และต้องประกาศ เพราะนี่เป็นพระมหาบัญชาของพระเยซูที่พระองค์มอบให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ พระองค์เสด็จขึ้นไปสู่สวรรค์ แต่ทำไมคริสเตียนส่วนใหญ่ไม่ค่อยประกาศ เพราะไม่ค่อยซาบซึ้งในพระคุณของพระเจ้าและความรอดที่พระองค์ทรงประทานให้นัก มีคนหนึ่ง ผู้เป็นเจ้าของโรงรับจำนำได้เชื่อพระเยซูแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากที่เชื่อก็ได้ประกาศกับผู้คนรอบข้าง วันหนึ่งเขาพบคนเมาเหล้า ก็ประกาศให้ต้อนรับพระเยซู ในเวลานั้นคนที่เมาเหล้าได้บอกอย่างล้อเล่นว่า “ถ้า ผมมั่นใจได้ว่า มีนรกและมีแผ่นดินสวรรค์ และผมมั่นใจได้ว่า ผมได้รอดแล้ว ผมคงจะไม่ประกาศอย่างที่คุณทำอย่างไม่มีความมั่นใจเช่นนี้ ผมจะประกาศอย่างกระตือรือร้นมากกว่านี้” เมื่อคริสเตียนคนนั้นได้ยินเช่นนี้แล้ว รู้สึกอาย และได้รับการกระตุ้นอย่างมาก จึงออกไปประกาศและช่วยเหลือคนอื่นอย่างกระตือรือร้น ชายคนนี้ คือ วิลเลี่ยม บูธ ที่ได้ตั้ง เซเว่นสัน อาร์มี ในปี 1878 ซึ่งเป็นองค์กรที่ตั้งขึ้นเพื่อฟื้นฟูความเชื่อและช่วยเหลือคนยากจน
วิธีการประกาศของพระเจ้านั้นง่ายมาก นั่นก็คือ “ออกไปประกาศ” ออกไปจนถึงที่สุดปลายแผ่นดินโลก จงออกไปสั่งสอนชนทุกชาติให้เป็นสาวกของพระเยซู
“เจ้าทั้งหลายจงออกไปทั่วโลก ประกาศแก่มนุษย์ทุกคน ผู้ใดเชื่อและรับบัพติศมาแล้ว ผู้นั้นจะรอด แต่ผู้ใดไม่เชื่อจะต้องปรับโทษ” (มก. 16:15-16) พระเยซูเน้นเรื่องอะไร สิ่งที่พระองค์ทรงเน้น ก็คือ เมื่อเราเชื่อฟัง ออกไปประกาศ คนที่จะรอดก็จะรับเชื่อ การประกาศของเปาโลเกิดผลมาก ไม่ใช่เพราะเปาโลเป็นคนช่างพูด แต่เพราะเปาโลได้เชื่อฟังและออกไปประกาศ พระคัมภีร์บอกว่า “คนทั้งหลายที่ทรงหมายไว้แล้วเพื่อได้ชีวิตนิรันดร์ก็ได้เชื่อถือ...”(กิจการ 13.48) ถ้าเราหว่านอะไรลงไป เราก็จะเกี่ยวสิ่งนั้น ไม่มีคนที่มารับเชื่อ ก็เพราะไม่มีใครออกไปประกาศ
พระเยซูบัญชาให้เราประกาศแก่มนุษย์ทุกคน หมายความว่า มนุษย์ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะฟังข่าวประเสริฐของพระเยซูคริสต์ ผู้นำคริสเตียนคนจีนคนหนึ่งมีโอกาสแบ่งปันพระวจนะของพระเจ้าแก่นักศึกษาอเมริกัน แล้วได้รับคำถามว่า “ทำไมต้องประกาศกับคนจีน เพราะคนจีนมีศาสนาขงจื้อแล้ว” เขาได้ให้คำตอบที่น่าคิดและน่าจดจำว่า “มีสาเหตุสามประการ ประการแรก ขงจื้อเป็นครู แต่พระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอด คนจีนต้องการพระผู้ช่วยให้รอดมากกว่าครู ประการที่สอง ขงจื้อได้ตายแล้ว แต่พระเยซูได้ทรงเป็นขึ้นมาและทรงพระชนม์อยู่ คนจีนต้องการพระผู้ช่วยให้รอดที่คืนพระชนม์ ประการที่สาม ขงจื้อจะยืนอยู่จำเพาะพระพักตร์พระเยซูและจะได้รับการพิพากษาจากพระองค์ คนจีนก็ต้องรับพระเยซูคริสต์เป็นพระผู้ช่วยให้รอด ก่อนที่จะพบพระองค์เป็นผู้พิพากษา” ใช่แล้ว ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันที่จะพบพระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอด
พระเยซูได้เสด็จเข้ามาในโลกเพื่อจะประกาศข่าวประเสริฐ พระองค์ทรงวางแบบอย่างที่ดีในการประกาศข่าวประเสริฐ พระองค์ทรงใช้พวกสาวกของพระองค์ให้ออกไปประกาศตามหมู่บ้านต่างๆ ที่พระองค์จะเสด็จไป และพระองค์ทรงบัญชาเราทุกคนในเช้าวันนี้ว่า จงออกไปประกาศข่าวประเสริฐแก่ทุกคน ให้เราเป็นคริสเตียนที่เชื่อฟังพระมหาบัญชาของพระเยซู ออกไปประกาศข่าวประเสริฐ เป็นพยายฝ่ายพระเยซูแก่ทุกคน และนำคนเหล่านั้นมาหาพระเยซู ให้คนเหล่านั้นต้อนรับพระองค์เป็นพระผู้ช่วยให้รอดของเขา ให้เราประกาศตามขั้นตอนต่อไปนี้
1) อธิษฐานเผื่อ 2) ไปหาคนที่รู้จักกัน 3) เล่าเรื่องพระเยซู และ 4) นำเขามาหาพระเยซู ขอให้เราทุกคนเป็นผู้ประกาศข่าวประเสริฐของพระเยซูคริสต์ ขอพระเจ้าอวยพระพร
|
"16 เพราะการที่ข้าพเจ้าประกาศข่าวประเสริฐนั้น ข้าพเจ้าไม่มีเหตุที่จะอวดได้ เพราะจำเป็นที่ข้าพเจ้าจะต้องประกาศข่าวประเสริฐ ถ้าข้าพเจ้าไม่ประกาศ วิบัติจะเกิดแก่ข้าพเจ้า
17 เพราะถ้าข้าพเจ้าประกาศตามเจตนาของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะได้สินจ้าง หากกระทำการประกาศนั้นโดยพระเจตนา ก็ยังเป็นการที่ทรงมอบไว้ให้ข้าพเจ้ากระทำ
18 แล้วข้าพเจ้าจะได้อะไรเล่า คือเมื่อข้าพเจ้าประกาศข่าวประเสริฐ ข้าพเจ้าได้ประกาศโดยไม่คิดค่าจ้าง เพื่อจะไม่ได้ใช้สิทธิ์ในข่าวประเสริฐนั้นอย่างเต็มที่
19 เพราะถึงแม้ว่าข้าพเจ้ามิได้อยู่ในบังคับของผู้ใด ข้าพเจ้าก็ยังยอมตัวเป็นทาสรับใช้คนทั้งปวง เพื่อจะได้ชนะใจคนมากยิ่งขึ้น
20 ต่อพวกยิวข้าพเจ้าก็เป็นยิว เพื่อจะได้พวกยิว ต่อพวกที่อยู่ใต้ธรรมบัญญัติ ข้าพเจ้าก็เป็นเหมือนคนอยู่ใต้ธรรมบัญญัติ (แต่ตัวข้าพเจ้ามิได้อยู่ใต้ธรรมบัญญัติ) เพื่อจะได้คนที่อยู่ใต้ธรรมบัญญัตินั้น
21 ต่อคนที่อยู่นอกธรรมบัญญัติข้าพเจ้าก็เป็นคนนอกธรรมบัญญัติ เพื่อจะได้คนที่อยู่นอกธรรมบัญญัตินั้น แต่ข้าพเจ้ามิได้อยู่นอกพระบัญญัติของพระเจ้า แต่อยู่ใต้พระบัญญัติแห่งพระคริสต์
22 ต่อคนอ่อนแอข้าพเจ้าก็เป็นคนอ่อนแอเพื่อจะได้คนอ่อนแอ ข้าพเจ้ายอมเป็นคนทุกชนิดต่อคนทั้งปวง เพื่อจะช่วยเขาให้รอดได้บ้างโดยทุกวิถีทาง
23 ข้าพเจ้าทำอย่างนี้ เพราะเห็นแก่ข่าวประเสริฐเพื่อข้าพเจ้าจะได้มีส่วนในข่าวประเสริฐนั้น
24 ท่านไม่รู้หรือว่าคนเหล่านั้นที่วิ่งแข่งกันก็วิ่งด้วยกันทุกคน แต่คนที่ได้รับรางวัลมีคนเดียว เหตุฉะนั้นจงวิ่งเพื่อชิงรางวัลให้ได้
25 ฝ่ายนักกีฬาทุกคนก็เคร่งครัดในระเบียบ เขากระทำอย่างนั้นเพื่อจะได้มงกุฎใบไม้ซึ่งร่วงโรยได้ แต่เรากระทำเพื่อจะได้มงกุฎที่ไม่มีวันร่วงโรยเลย
26 ส่วนข้าพเจ้าวิ่งแข่งโดยมีเป้าหมาย ข้าพเจ้ามิได้ต่อสู้อย่างนักมวยที่ชกลม
27 แต่ข้าพเจ้าก็ทุบตีร่างกายให้มันแข็งจนอยู่มือ เพราะเกรงว่าเมื่อข้าพเจ้าได้ประกาศข่าวประเสริฐแก่คนอื่นแล้ว ตัวข้าพเจ้าเองจะเป็นคนที่ใช้การไม่ได้ " (1โครินธ์ 9:16-27)
"ถ้าไม่มีเหยื่อล่อไว้ นกจะลงมาติดกับบนดินได้หรือ ถ้าไม่มีอะไรเข้าไปติดกับ กับจะลั่นขึ้นจากดินได้หรือ" (อาโมส 3:5)
"แต่ท่านจงหนักแน่นมั่นคง จงอดทนต่อความทุกข์ยากลำบาก จงทำหน้าที่ของผู้ประกาศข่าวประเสริฐ และจงกระทำพันธบริการของท่านให้สำเร็จ" (2ทิโมธี 4:5)
"แล้วพระองค์ตรัสกับพวกสาวกของพระองค์ว่า'ข้าวที่ต้องเกี่ยวนั้นมีมากนักหนา แต่คนงานยังน้อยอยู่' " (มัทธิว 9:37)
"ท่านทั้งหลายว่า อีกสี่เดือนจะถึงฤดูเกี่ยวข้าวมิใช่หรือ เราบอกท่านทั้งหลายว่า เงยหน้าขึ้นดูนาเถิด ว่าทุ่งนาเหลืองอร่าม ถึงเวลาเกี่ยวแล้ว" (ยอห์น 4:35)
"3 เพราะจะถึงเวลาที่คนจะทนต่อคำสอนที่มีหลักไม่ได้ แต่เขาจะรวบรวมครูไว้ให้สอนในสิ่งที่เขาชอบฟัง เพื่อบรรเทาความอยาก
4 เขาจะเลิกฟังความจริง และจะหันไปฟังเรื่องนิยายต่างๆ
5 แต่ท่านจงหนักแน่นมั่นคง จงอดทนต่อความทุกข์ยากลำบาก จงทำหน้าที่ของผู้ประกาศข่าวประเสริฐ และจงกระทำพันธบริการของท่านให้สำเร็จ" (2ทิโมธี 3:4-5)
"และข้าพเจ้าได้ยินพระสุรเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า 'เราจะใช้ผู้ใดไป และผู้ใดจะไปแทนเรา' แล้วข้าพเจ้าทูลว่า 'ข้าพระองค์อยู่นี่ พระเจ้าข้า ขอทรงใช้ข้าพระองค์ไปเถิด' " (อิสยาห์ 6:8)
"เพราะการที่ข้าพเจ้าประกาศข่าวประเสริฐนั้น ข้าพเจ้าไม่มีเหตุที่จะอวดได้ เพราะจำเป็นที่ข้าพเจ้าจะต้องประกาศข่าวประเสริฐ ถ้าข้าพเจ้าไม่ประกาศ วิบัติจะเกิดแก่ข้าพเจ้า" (1โครินธ์9:16)
"14 เพราะว่าความรักของพระคริสต์ได้ครอบครองเราอยู่ เพราะเราคิดเห็นอย่างนี้ว่ามีผู้หนึ่งได้ตายเพื่อคนทั้งปวง เหตุฉะนั้นคนทั้งปวงจึงตายแล้ว
15 และพระองค์ได้ทรงวายพระชนม์เพื่อคนทั้งปวง เพื่อคนเหล่านั้นที่มีชีวิตอยู่จะมิได้อยู่เพื่อประโยชน์แก่ตัวเองอีกต่อไป แต่จะอยู่เพื่อพระองค์ผู้ทรงสิ้นพระชนม์ และทรงเป็นขึ้นมาเพราะเห็นแก่เขาทั้งหลาย
16 เหตุฉะนั้นตั้งแต่นี้ไป เราจะไม่พิจารณาผู้ใดตามมาตรฐานของโลก แม้ว่าเมื่อก่อนเราเคยพิจารณาพระคริสต์ตามมาตรฐานของโลกก็จริง แต่เดี๋ยวนี้เราจะไม่พิจารณาพระองค์เช่นนั้นอีก" (2โครินธ์ 5:14-16)
"14 ท่านทั้งหลายเป็นความสว่างของโลก นครซึ่งอยู่บนภูเขาจะปิดบังไว้ไม่ได้
15 เมื่อจุดตะเกียงแล้ว ไม่มีผู้ใดเอาถังครอบไว้ ย่อมตั้งไว้บนเชิงตะเกียง จะได้ส่องสว่างแก่ทุกคนที่อยู่ในเรือนนั้น
16 ท่านทั้งหลายก็เหมือนกับตะเกียง จงส่องสว่างแก่คนทั้งปวง เพื่อว่าเมื่อเขาได้เห็นความดีที่ท่านทำ เขาจะได้สรรเสริญพระบิดาของท่าน ผู้ทรงอยู่ในสวรรค์" (มัทธิว 5:14-16)
"จงกระทำให้จิตใจของชนชาตินี้มึนงง และให้หูทั้งหลายของเขาหนัก และปิดตาของเขาทั้งหลายเสีย เกรงว่าเขาจะเห็นด้วยตาของเขา และได้ยินด้วยหูของเขา และเข้าใจด้วยจิตใจของเขา และหันกลับมาได้รับการรักษาให้ หาย" (อิสยาห์6:10)
"ถ้าแม่ม่ายคนใดมีลูกหลาน ก็ให้ลูกหลานนั้นหัดปฏิบัติหน้าที่ทางศาสนา โดยปฏิบัติกับครอบครัวของตนก่อน และให้ตอบแทนคุณบิดามารดา เพราะว่าการกระทำเช่นนี้เป็นที่พอพระทัยพระเจ้า" (1ทิโมธี 5:4)
"1 ฝ่ายบุตรจงนบนอบเชื่อฟังบิดามารดาของตนในองค์พระผู้เป็นเจ้า เพราะกระทำอย่างนั้นเป็นการถูก
2 จงให้เกียรติแก่บิดามารดาของเจ้า นี่เป็นพระบัญญัติข้อแรกที่มีพระสัญญาไว้ด้วย
3 เพื่อเจ้าจะไปดีมาดีและมีอายุยืนนานที่แผ่นดินโลก
4 ฝ่ายท่านผู้เป็นบิดา อย่ายั่วบุตรของตนให้เกิดโทสะ แต่จงอบรมบุตรด้วยการสั่งสอน และการเตือนสติตามหลักขององค์พระผู้เป็นเจ้า" (เอเฟซัส 6:1-4)
"ให้ประกาศพระวจนะ ให้ขะมักเขม้นที่จะทำการทั้งในขณะที่มีโอกาสและไม่มีโอกาส ให้ชักชวนด้วยเหตุผล เตือนสติและตักเตือนให้อดทนอยู่เสมอในการสั่งสอน" (2ทิโมธี 4:2)
"เพราะถึงแม้ว่าข้าพเจ้ามิได้อยู่ในบังคับของผู้ใด ข้าพเจ้าก็ยังยอมตัวเป็นทาสรับใช้คนทั้งปวง เพื่อจะได้ชนะใจคนมากยิ่งขึ้น" (1โครินธ์ 9:19)
"และถ้าผู้ใดจะเอาน้ำเย็นสักถ้วยหนึ่ง ให้คนเล็กน้อยเหล่านี้คนใดคนหนึ่งดื่ม เพราะเป็นศิษย์ของเรา เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า คนนั้นจะขาดบำเหน็จก็หามิได้" (มัทธิว 10:42)
"20 ต่อพวกยิวข้าพเจ้าก็เป็นยิว เพื่อจะได้พวกยิว ต่อพวกที่อยู่ใต้ธรรมบัญญัติ ข้าพเจ้าก็เป็นเหมือนคนอยู่ใต้ธรรมบัญญัติ (แต่ตัวข้าพเจ้ามิได้อยู่ใต้ธรรมบัญญัติ) เพื่อจะได้คนที่อยู่ใต้ธรรมบัญญัตินั้น
21 ต่อคนที่อยู่นอกธรรมบัญญัติข้าพเจ้าก็เป็นคนนอกธรรมบัญญัติ เพื่อจะได้คนที่อยู่นอกธรรมบัญญัตินั้น แต่ข้าพเจ้ามิได้อยู่นอกพระบัญญัติของพระเจ้า แต่อยู่ใต้พระบัญญัติแห่งพระคริสต์
22 ต่อคนอ่อนแอข้าพเจ้าก็เป็นคนอ่อนแอเพื่อจะได้คนอ่อนแอ ข้าพเจ้ายอมเป็นคนทุกชนิดต่อคนทั้งปวง เพื่อจะช่วยเขาให้รอดได้บ้างโดยทุกวิถีทาง
23 ข้าพเจ้าทำอย่างนี้ เพราะเห็นแก่ข่าวประเสริฐเพื่อข้าพเจ้าจะได้มีส่วนในข่าวประเสริฐนั้น" (1โครินธ์ 9:20-23)
